بیست و اندی سال قبل در چنین روزی ارتش سرخ که قشون متجاوز شوروری و کمونیست های هم پیمانشان بودند با تحمل بیشترین صدمات و شکست ها خاک افغانستان را به مقصد کشور خود ترک کردند تا این روز برای همیشه در حافظه تاریخ ثبت گردد.
26 دلو جزو معدود روزهایی است که از سه دهه اخیر بدین سو لبخند کمرنگی بر لبان مردم ملکی و بعضا مجاهدین می نشاند؛ روزی که آخرین سربازان شکست خورده کمونیستی برای همیشه خاک افغانستان را ترک کردند.
از ششم ماه جدی سال 1358 که افغانستان رسما توسط سربازان روس تبار اشغال شد تا 26 دلو سال 1367 که بیش از 9 سال و اندی تجاوز و چپاول و به خاک و خون کشانیدن مردم ملکی توسط ارتش سرخ طول کشید اینک سالها می گذرد اما...
اما تبعات و آثار این جنگ ناخواسته هنوز هم مشهود است، از معلولیت های مادرزادی و مجروحیت های ماندگار جنگی گرفته تا آوارگی و مهاجرت و بی جا شدگی و از همه مهمتر خاک پایمال شده افغانستان و زمینه ورود و ظهور بنیادگرایان افراطی و بهانه ای برای استعمار امریکایی.
درحالی همچنان از این روز تاریخی و تکرار ناشدنی بعنوان روز نجات ملی یاد می شود که به زعم بسیاری صاحبنظران سیاسی و نهادهای مدنی افغانستان پس از اشغال توسط قشون سرخ هرگز رنگ آرامش و استقلال به خود ندیده است و قریب به سه دهه ناآرامی داخلی با مداخلات خارجی را تجربه کرده است.
بیست و شش سال از بیست و شش دلو گذشت اما هنوز به افتخارات ناچیز و تکرار ناشدنی گذشته خود می بالیم؛ رهبران جهادی و بعضا جنایتکاران جنگی تحت عنوان جهاد که به برادرکشی و نسل کشی اقوام و نژادهای دیگر روی آوردند همچنان به 26 دلو 26 سال قبل می بالند.
در نیم نگاهی اجمالی به 26 دلو 1367 تا 26 دلو 1393 به راحتی درمی یابیم که ظهور و تولد طالبان در منطقه، جنگ داخلی در افغانستان، لشکرکشی القاعده به کابل، سقوط حکومت، سالیان سیاه عقب ماندگی و تحجر و در نهایت استعمار نوین امریکایی همه و همه محصول همین 26 سال است.
اینک ضمن تبریک و تهنیت شکست متجاوزان روس تبار باید تامل کرد و تاسف خورد که در این 26 سال بر ملت ما چه آمده است که چنین از خود بیگانه و خودباخته ملتمس تداوم حضور سربازان یانکی بر خاک افغانستان هستند؟ تا کی باید به سی سال قبل دلخوش کرد و از تکرار چنین تاریخ های ابا ورزید؟