بلکه (حقّ آن است که) چیزی را که به شناخت آن احاطه نداشتند دروغ پنداشتند، در حالی که سرانجام و حقیقت و باطن آن هنوز بر ایشان روشن نشده است. کسانی که پیش آنان بودند نیز همین گونه تکذیب کردند. پس بنگر که سرانجام ستمگران چگونه است.
* امام صادق علیه السّلام فرمودند: از دو آیه‌ی قرآن دو درس بزرگ می آموزیم:
الف: تا علم نداریم، حرفی نزنیم. (الم یؤ خذ علیهم میثاق الکتاب ان لا یقولوا علی اللّه الاّالحقّ)(اعراف، 169)
ب: تا علم نداریم، حرفی را ردّ نکنیم. (بل کذبّوا بما لم یحیطوا بعلمه) همین آیه.(تفسیر مجمع البیان)
* عبدالعظیم حسنی از امام جواد علیه السّلام نقل می کند که حضرت علی علیه السّلام فرمود: چهار نکته گفتم که خداوند آیات آن را نازل کرده است:
1- «المرء مخبوء تحت لسانه» شخصیّت انسان در زیر زبانش پنهان است، آیه نازل شد: (ولتعرفنّهم فی لحن القول)(محمّد، 30) یعنی در گفتگو آنان را می شناسی.
2- گفتم: «مَن جهل شیئا عاداه» هرکس چیزی را نداند، دشمنی با آن می کند، آیه نازل شد: (بل کذّبوا بما لم یحیطوا)
3- گفتم: «قیمة کلّ امرء ما یحسنه» ارزش هر کس به لیاقت و عملکرد اوست، آیه نازل شد: (انّ اللّه اصطفاه علیکم و زاده بسطة فی العلم و الجسم)(بقره، 247) یعنی خداوند طالوت را به خاطر توانایی هایش برگزید.
4- «القتل یقلّ القتل» کشتن ستمگر، جلو زیاد شدن قتل را می گیرد، آیه نازل شد: (و لکم فی القصاص حیاة)(بقره 179؛ کافی، ج 1، ص 166)